همه چیز اندر دو چیز است:
یکی مرا ست؛ دوم دیگری را.
انکه مراست، اگر من از آن بگریزم، او سر من آید؛ و انکه دیگری راست، به جهد بسیار به من نیاید.
(پارازیت...به زبان ساده...هر چیزی که قسمت آدم باشه نصیبش میشه...نه بیشتر)
ابو حازم مکی
*********************
چون تو را گویند:خدای را دوست داری؟
خاموش باش. که اگر گویی نه، کافر باشی و اگر گویی دارم، فعل تو به فعل دوستان نماند!
فضیل عیاض
*********************
همه پرستش از حق بود نه از من؛
و من پنداشته بودم که منش می پرستم!
بایزید بسطامی
*********************
وای کسی که بفروخته باشد همه چیزها به هیچ چیز ...
و خریده باشد به هیچ چیز، همه چیزها!
ابو علی ثقفی
*********************
در دل من چیزیست، مثل یک بیشه نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بیتابم
که دلم میخواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا میخواند...
*********************
من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سر سبز،
چار فصلش همه آراستگیست.
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه میدانستم
دل هر کس دل نیست...