عزیز بودی و هستی. دوستت داشتم و دارم. نگرانت بودم و هستم و ظاهرا قراره حالا حالاها هم باشم. بدخواه داشتی و داری. مزدور داشتی و داری. خائن داشتی و الانم هم تا دلت بخواد داری. مظلوم بودی و هستی. تنها بودی و هستی. پرافتخار بودی و حالا پرافتخار سرافکنده هستی و بازم ظاهرا قراره حالا حالا سرافکنده باقی بمونی. به قول مازیار:
وطنم پاری ی تنم ای زادگاه و میهنم
بر خاک تو بوسه میزنم ایران ....
ولی از دست رفتی ایران پرغرورم... خدایت بیامرزد!